Ooskaapse Reisverslag 2005 - Deel 8

En so eindig my besoek aan Bokpost. Die volgende dag is die Karoo koel, stof-loos en vars gereën. Dis absoluut lieflik—soveel so dat ek maar vir oulaas nog ‘n draaitjie onder by die skaapkrale gaan stap. Ver in die Noorde, anderkant die skurwe ysterklipkoppies lê Johannesburg se betonkranse soos rokende berg Moria uit Lord of the Rings. Ek trek behoorlik hoendervel aan die gedagte. Maar dis nou maar eenmaal huis, en ontsnapping van die lewelose plek kom nie sonder sy eie prys nie. Na ‘n laaste groet en beloftes om stamregisters en informasie uit te ruil, trek ek maar weer oop na die N1 toe. Maar op die laaste kry ek dit nie oor my hart om dadelik al op die teer te klim nie. Ek vat sommer ‘n kans en draai links op ‘n onbekende grondpad in wat op die kaart lyk of dit waarskynlik iewers vorentoe weer by die hoofpad sal aansluit. Vir oulaas sit en wonder ek nog hoe dit sal wees om hier te woon. Wat dit sal verg. Dis moeilik om die prys te bereken, want dis ‘n baie onbekende omgewing. Maar dis die moeite werd om daaroor te bly dink, besluit ek.

Die pad Noorde toe...

Wat kan mens van die grootpad noorde toe sê? Dis lank, reguit—en vol spietkops. Bloemfontein lê regs soos ‘n ou vriend, maar ek salueer maar in die verbygaan en druk verby. Ek kan nog twee dae rond ploeter as ek wil, maar mens raak partykeer sommer skielik ongeduldig en dan wil jy voor sononder by die huis wees. Dis Vrydag en as ek vroeg by die huis kom, dan is daar darem nog twee dae se rus om weer tot verhaal te kom en te kyk of Elvis toe mooi geluister het en op die ou end nie die goudvisse vrek gevoer het nie—soos tog al te maklik kan gebeur nie. Daar is ‘n paar honderd kilometer se dinkwerk op die teer—rustige uure van refleksie in die tydmasjien van die verbeelding wat geen grense van tyd hoef te gehoorsaam nie. ‘n Vrugtevolle vakansie is verby, maar ek dink al reeds aan die volgende een. Daar is nog twee plase naby Tarkastad wat ek moet gaan vind. En ‘n ou tante in Colesberg wat ek wil gaan opsoek. Nog ‘n dag op Bokpost… En wat nog? Daar sal altyd iets wees. Die beendere van ons voorvaders roep en as jy oor eers ingestel is daarop, sal mens aanhou terugkeer totdat jy elke enkele een van hulle gevind het—of self by hulle geledere aansluit. Dit is eintlik darem maar ‘n reuse voorreg om so ‘n vervullende sin van identiteit te kan bekom deur die kennismaking met diegene wat voor ons hier was.

Skielik besluit ek dis tyd vir musiek. Ek voel-voel onder dit sitplek rond. Ek het iewers langs die pad ‘n nuwe CD gekoop en skielik wil ek gou weer na die woorde luister. Na ‘n lang gesukkel vind ek hom en hy gly geruisloos die paneelbord in. Ja, dis wat ek wil hoor—Theuns Jordaan wat sug oor iets wat hy in die Karoo moes agterlaat:

Maar ek het gedroom hoe ons in Beaufort Wes gaan woon

En ek kon nie meer slaap nie, nie meer lag nie

Nie meer so iets doen nie..